مهدی آخرتی

این‌بار خدا زمان دهد می‌آیم

چشمان تو را نشان دهد می‌آیم

بگذار سِرُم را بکشم از دستم

این سرفه اگر امان دهد می آیم

مهدی آخرتی

سال‌ها پیش از همین‌‌جا شروع کردم از وبلاگ! و دوباره تصمیم گرفتم که باز توی وبلاگ بنویسم. حتما با خودتون می‌گید این چه تصمیم خنده‌داری! توی روزگاری که فضاهایی مثل اینستاگرام با اون همه جلوۀ بصری وجود داره، ضرورت نوشتن توی وبلاگ چیه؟ اتفاقاً من با همون جلوه‌های بصری کار دارم که حواس مخاطب شعر رو پرت می‌کنه. شعر نیاز به جلوۀ بصری نداره! صرفاً خود متن باید تأثیرگذار باشه نه چیز دیگه ای! این خصیصۀ تزئین متن منجربه حواس‌پرتی عموم مخاطبا شد تا جایی‌که اگه شعری عکس مناسبی نداشته باشه، مخاطب تمایل چندانی به خوندن اثر نداره. بعضی از مزایای وبلاگ رو نسبت به اینستاگرام میگم:

۱- عدم وجود فضای تزئینی و حواس‌پرتی مخاطب.

۲- در وبلاگ نیازی نیست حتماً کسی را لایک و فالو کنی تا از صفحۀ تو بازدید کند.(بلاتشبیه مثل این است که من در قبرستان بر گور پدر کسی فاتحه‌ای نثار کنم و او هم برای جبران کار من بیاید فاتحه‌ای نثار پدر من کند!)

۳- در اینستاگرام تعداد سطوری که می‌توانی بنویسی محدود هستند ولی در وبلاگ این محدودیت وجود ندارد.

۴- در وبلاگ‌نویسی فرم و چارت، وبلاگ‌نویس را مجبور می‌کند پاره‌ای از قواعد نوشتن وتیترگذاری را یاد بگیرد.

۵- عدم وجود «اکسپلور» و اتلاف وقت با وسوسۀ دیدن جاذبه‌ای بصری سایر صفحات.

و بسیار مزایای دیگر که هنگام کار کردن با وبلاگ با آن‌ها آشنا می‌شوید. به هر صورت قار دارم در این صفحه دوباره بنویسم و شاید مختصر یا خلاصه‌ای از ان را در اینستاگرام به اشتراک گذاشتم. در ضمن صفحۀ قبلی من از دسترس خارج شده است و توانایی بازگرداندن آن را ندارم.

دوستان اگر نقدی به گفته‌های من دارند در نظرات حتما بیان کنند.